Op het hoogtepunt moet je stoppen.

Dinsdag 27 november

Wat is Flores toch ontzettend mooi. Daar kwamen we al vrij snel achter, doordat de eigenaar van het hotel waar we een nachtje geboekt hadden een Tjechisch stel en ons overhaalden voor een tweedaags boottochtje naar Rinca en Komodo-eiland, met nog wat mooie snorkelstops tussendoor. De dag na aankomst gingen we meteen, en we kregen er geen spijt van. De tocht over zee, omringd door ik weet niet hoeveel eilandjes, was op zich al een attractie. Maar als je er de wandeltochtjes door de parken waar de komodovaranen leven, bij optelt, snap je dat het geweldig was. En dan heb ik het nog niet gehad over slapen op het dek van de boot onder de sterrenhemel, wonderschoon koraal en tropische vissen bij de snorkelplekjes en het lekkere eten. Kan bijna niet beter. Maar toch! Als klap op de vuurpijl zagen we bij 'Manta Point' zo'n acht Manta's: gigantisch roggen die als spanwijdte 6 meter kunnen hebben.
Euforie alom. 
De volgende dag gingen we met Olli en Petr (het Tjechische stel) op de scooter op pad. Dat ging redelijk goed, maar we ondervonden dat de zijweggetjes zeker minder goed begaanbaar zijn. Zoals gepland kwamen we wel bij het dorpje in de buurt van de waterval uit. Door het dorpje liepen we richting jungle die uitkwam bij de waterval, die al flink wat erosie tussende stenen door op zijn geweten had. Na de bewondering was het tijd voor klifspringen! Wiehoe! En de verkoeling was weer eens meer dan welkom. 
Op de terugweg werden we uitgenodigd tot het nuttigen van een ananas en een kokosnoot. Dat aanbod sloegen we natuurlijk niet af! Grappig detail: de man had een Super de Boer poster van het Nederlands elftal hangen. Hihi...

Een dagje pas op de plaats voordat we weer de zee in zouden gaan, was op zijn plaats. Maar Marijke werd flink verkouden , wat absoluut niet handig is als je wilt duiken. Dus mocht Chris 'alleen' van het natuurschoon onder water genieten. Hij had zoveel moois gezien, dat Marijke het bijna niet wilde weten, maar twee dagen later werd de schade ruimschoots ingehaald. Dezelfde duiken werden nog eens gedaan, iets wat Chris niet erg vond. We spotten dolfijnen vanaf de boot, zagen allerlei prachtigs en deden een driftduik om de Manta's nu van de onderkant te bekijken. Ze kwamen één keer heel dichtbij. Prachtig! 
De dag er op deden we twee duiken. Chris mocht als advanced duiker een duik doen met een adrenalinestoot toen ze in één keer met zijn allen over een 'muur' van acht meter vanaf de bodem werden gezogen. Daarna gingen we naar 'Castle Rock'. Een van de hoogtepunten op duikgebied hier. En dat hebben we geweten ook. Op een gegeven moment zwommen we gewoon tussen zo'n vijf white tip sharks, en niet eens zulke hele kleintjes. Wauw. 

Na twee heerlijk duikdagen zitten we op het kleine eilandje Kanawa. Er staan hier wat bungalowtjes, tenten en bedden met een dakje. Verder is het hier onbewoond. Het heeft alles wat je verwacht bij een tropisch plaatje. Verder kunje hier geweldig snorkelen om mooi koraal,  lionfishes, haaitjes en schildpadden te spotten. Verder lezen we lekker veel, vaak in de hangmat en wordt er ook heerlijk gekookt. De eigenaar is Italiaans, dus dan weet je het wel. Hoewel Chris nog steeds voor het lokale eten gaat. Al vier maanden lang. Marijke verheugt zich daarentegen al op het pizzaatje dat ze straks op gaat smikkelen. 

Maandag 3 december
Aan alles komt een einde, ook aan onze reis. Maar niet nadat we een laatste week vol fijne luiheid voor onszelf hadden georganiseerd. Kanawa was echt een paradijsje en we hebben er ook nog een nachtduik gedaan. Marijkes eerste. Heel grappig hoe je hele andere wezentjes ziet dan overdag, zoals garnaaltjes en kruipende zeekomkommers. En vrijdag gunde we ons nog een laatste duikdag bij Divine, de Nederlandse duikschool met fijne mensen. Onze laatste duik was een mooi afscheid van Komodo National Park (dat zich voor een groot deel ook in het water bevindt).
Zaterdag vlogen we weer terug, en we hadden weer maar een uurtje vertraging. We vlogen weer met Merpati, waarvan we nu wel durven te zeggen dat die op de zwarte lijst staat, haha. Maar wél lekker goedkoop!
Voor de laatste drie nachten hebben we een vrij luxe onderkomen voor onszelf geregeld, met airco, warme douche en zwembadje. En heule vriendelijke mensen. We zijn in Sanur, waar we al eerder waren met Joris en Lieke. We kwamen er wel achter hoeveel mensen je nog herkennen na drie weken. Ook werd er regelmatig naar 'our friends' gevraagd. Grappig hoor! Hier hebben we niet veel anders gedaan dan strandhangen en de laatste souvenirs shoppen. Oh, en nog even eten met Petr en Ollie (zie eerder dit stukje). Er moet natuurlijk steeds weer gepind worden. Toen Chris dat gisteravond wilde doen, maar even moest wachten, kwam er een busje. Er stapten drie mannen uit, één met mitrailleur. Die hoorde de boel te bewaken, maar was in plaats daarvan erg geïnteresseerd in Chris en waar hij vandaan kwam enzo. Zie je het al voor je? Supergrappig! 
Onze laatste dag hebben we gevuld met een dagje strand (wat bruut werd afgekapt door een flinke tropische bui), een massage en kreeft als diner bij Mama Putu. Bali is best een prettige verblijfplek. En morgen... Ja morgen... Dan vliegen we naar huis. Met een heel dubbel gevoel. Emoties wisselen elkaar een beetje af bij ons. Gelukkig hebben we er allebei last van. Hopelijk stabiliseert dat zich snel na thuiskomst. Wij kijken in ieder geval terug op één grote overweldigende belevenis!