In the jungle, the mighty jungle...

Donderdag 20 september
Dit typende, zitten we stiekem te luisteren naar 3FM, via de app,  voor het eerst sinds we weg zijn. Sommige dingen van thuis zijn erg fijn en makkelijk te bereiken. Nu horen we ook dat het bij jullie ietwat herfstachtig is. Hier qua grijze lucht ook, maar niet qua temperatuur. We kunnen nog steeds op onze geliefde slippertjes lopen ;-) 
Vorige week zaterdag en vrijdag hebben we grotendeels geweid aan reizen; een 15 uur durende treinreis, drie bussen en wat zoektochten vanaf Chengdu gerekend, kwamen we 28 uur later in Dali aan. Een traditioneel dorpje, omringd door dorpjes met de Bai bevolking een etnische minderheid in China, met kleurige klederdracht en mooi beschilderde huisjes. En in toeristisch Dali doet dit wat kunstmatig aan, maar in de dorpjes er omheen zie je het echte leven van deze mensen. Wij zijn daar de afgelopen twee dagen al fietsend achter gekomen, toen we om het Er Hai meer met een omtrek van zo'n 156 km fietste met een mountainbike. Ezels met draagmanden, ploegen aangedreven door ossen, oogsten met een zeis en graan met de hand uit de koren slaan is hier orde van de dag. En dat op nog geen 50 km van een stad met drie miljoen inwoners en aardig wat wolkenkrabbers! 
De eerste dag fietsen ging heel soepel en we overnachtten ergens halverwege in Shuanlang. Een dorpje dat aan de bouw van het aantal hippe hotels met een hoog lounge gehalte te zien, in de toekomst ook erg toeristisch gaat worden. De tweede dag werden we van begin af aan al geteisterd door zadelpijn en andere lichamelijke ongemakken. Dat maakte de ietwat ruigere oostkant van het meer er niet minder mooi op, natuurlijk. Toen we even stilstonden om te rusten, kreeg Chris een lekke band. Met geluiden als 'tssssj' en knijpen in de zachte band richting verschillende mensen lukte het om een fietsenmaker te vinden, wat oude baasjes die ons 60 cent rekende voor het plakken van de band. Maar de band bleek al lichtelijk geperforeerd en zes keer eerder geplakt. Een kilometer later liep de band weer leeg en plakten de beste mannen de band nog eens. Op hetzelfde moment ging er een school uit en werden we door honderden kinderen nagewezen en uitgelachen. Leuk hoor :-P
De band hield het zo'n 15 km uit, tot hij weer leegliep. We hadden al bijna besloten de laatste 15 km te lopen toen er uit het niets weer een fietsenmaker opdook die vertelde dat de band toch echt vervangen moest worden. 
Het laatste stukje viel ons een beetje zwaar en toen wilde de verhuurster ons het schamele bedrag van 20 yuan (€2,50) voor de nieuwe band niet eens vergoeden. Uit principe hielden we vol en na drie kwartier gaf ze twee briefjes van tien, waarmee we twee Dali biertjes kochten om onze victorie te vieren. 

Vrijdag 28 september
Wauw, we hebben het zo druk met leuke dingen doen, dat we al ruim een week niets hebben geschreven. Een week geleden zaten we nog in China, na te genieten van onze fietstocht. Ook hebben we in Dali nog de drie pagodes bezocht. Dali was meer dan 600 jaar het centrum van het Dali-rijk van de Bai. Zoals helaas vaker in China, is van dit verleden niet veel meer zichtbaar. Zo was er eens een groot boeddhistisch tempelcomplex even ten noorden van het huidige Dali. In de Qing-dynastrie is dit door brand verwoest. Gespaard bleven de drie ranke pagodes, het waarmerk van Dali. Na het bezoeken van de pagodes hebben we onszelf getrakteerd op een Chinese massage. We hadden er allebei gewoon spierpijn van. Maar we waren we helemaal klaar voor onze volgende reis richting Laos. We namen voor het eerst de nachtbus naar Jinghong. Marcia en Mirjam, een Nederlands stel, waren al een dag voor ons vertrokken en hadden kaartjes voor 11.00 naar Luang Nam Tha geregeld. We zouden met de nachtbus om 11.30 vertrekken en rond 3.30 aankomen, dus dat zouden we makkelijk redden. Dachten we... Allereerst werden we, terwijl we een in de jungle veranderend uitzicht met regenboog  aan het bewonderen waren, een uur opgehouden door een wegversperring. Er was een aardverschuiving geweest en een graafmachine moest de weg weer begaanbaar maken. Die machine was er trouwens verbazingwekkend snel bij. We gingen wat laat eten, om 22.00, en wij maar haasten, want voor je het weet rijdt de bus weer weg, dat was bij de lunch ook al. Niets was minder waar. We gingen maar alvast verder slapen in de bus en kwamen er achter dat we de volgende dag pas om 6.30 verder gingen! Ondertussen vervloekten we iedereen om ons heen, met name de buschauffeurs en de stinkende, snurkende vent onder ons. Zouden we nu onze bus wel halen? Om 9.45 kwamen we in de plotseling verstikkende warmte van Jinghong aan en regelde een Engelse medereiziger op cowboylaarzen een TukTuk naar het south busstation naar de andere kant van de stad. We redden het! De aansluitende reis van zo'n zes uur leek een stuk sneller te gaan in het gezelschap van Marcia en Mirjam en de grensovergang en Visa On Arrival aanvraag verliep vlekkeloos. Net zo vlekkeloos als het Chinese grensgebouw, iets wat je over het 'hutje' bij de Laotiaanse grensovergang niet kunt zeggen. Prachtig! 

In Luang Nam Tha voelden we ons al heel snel thuis, bij Zuela's guesthouse (bedankt voor de tip, Annemieke en Gerrald) we moesten wel even wennen aan de tropische warmte, maar de relaxte Laotianen zorgen er voor dat jejeniet snel ergens druk om maakt. Maandag hebben we lekker gescooterd door omliggende dorpjes met ieder zijn eigen bevolkingsgroepen. Hutjes op palen, weidse rijstvelden en vrolijk zwaaiende kinderen, die maar 'Sa bai dee' blijven roepen, voerden de boventoon. We bezochten ook nog een waterval en een stupa, waar je beide zo ongeveer 50 cent toegang voor moest betalen, als er al iemand bij de verlaten plekjes zat om het geld te innen. 
We boekten een jungletrip van drie dagen, aangezien Chris het altijd moeilijk vindt om maat te houden. Marcia en Mirjam besloten ons te vergezellen. De eerste twee dagen bestond vooral uit wandelen door de jungle, waarbij de dreads van Marijke lichtelijk uit elkaar getrokken werden door veel laaghangende takken. We leerden van onze Engelssprekende gids Sai veel over kruiden, wortels en planten die je kunt eten. Veel daarvan namen we ook mee voor ons avondmaal. We leerden over de rijstvelden, over het harde werk en over verschillende culturen. Buddhisme is  het grootste geloof in Laos, maar er zijn veel volken die in verschillende geesten geloven en ook een sjamaan  in het dorp hebben om te vertellen hoe de geesten gezind zijn. 
We lunchten beide dagen met sticky rice en gerechten die van tevoren bereid waren, met bamboe, ei, vlees en veel andere verse kruiden en ingrediënten. de lunch werd geserveerd op bananenbladeren. De eerste nacht verbleven we in een hut, speciaal voor deze trekkingen gebouwd, middenin de jungle, maar eerst wat badderen in de rivier en koken in bamboestengels. De tweede nacht vond Marijke wat minder, omdat we veel langs steile hellingen met smalle paadjes liepen, die door de regen die ochtend nogal glibberig waren. Desondanks was het prachtig. We sloten de wandeling af met rijstvelden een niet geheel stevige bamboehangbrug, het verwijderen van de in grote getale aanwezige bloedzuigers en een rit naar onze homestay. We sliepen de tweede nacht in een Lanten-dorp in een huisvan een familie. Na een verfrissende (publieke) douche, naast de kippen en de varkens, werd er samen gegeten en LaoLao (sterke zelfgebrouwen rijstwijn) gedronken. We sliepen met zijn dertienen in het hutje, iets wat niet heel bevorderlijk werkt voor je nachtrust. De ochtend die volgde werden we door de sjamaan, tevens onze gastheer, rondgeleid in het dorp, waar we alle ambachten mochten aanschouwen en zelf mochten proberen. Niet makkelijk, hoor! Ook bezochten we de school (jeej!) en daarna was het tijd voor ontbijt. Kun je nagaan hoe vroeg het leven in Laos begint... 
We werden weer opgepikt voor ons volgende avontuur: kajakken. Chris en Marijke kwamen er achter allebei niet zulke hele goede stuurmannen te zijn, maar het was wel superleuk en verfrissend om te doen. Moe maar voldaan werden we in een open wagen teruggebracht naar het guesthouse. Morgen reizen we weer verder naar Nong Khiaw.