Gado gado, hati hati, lekker lekker!

Zaterdag 3 november

Saigon, Saigon, oh grote stad.. Het is dat we vanaf deze stad naar Indonesië vliegen, maar eigenlijk hadden we niet heel veel zin om naar HCMC/Saigon te gaan, met zijn 10 miljoen inwoners en 6 miljoen scooters. Maar de avond dat we aankwamen hadden we het meteen naar ons zin. We aten heerlijke Pho (noodles), dronken de heerlijkste koffie in een steegje, kletsen met inwoners van Saigon en boekten een tour naar de Cu Chi tunnels. Oh en we vonden, geheel tegen alle verwachtingen in een kamer voor 10 dollar. We werden, uiteraard, aangesproken door iemand. 'Cheap, cheap, very good price! We volgden hem door de steegjes, met tattooshops en dat soort, waar een te dik meisje in haar ondergoed buiten zat, tot in het huis van een gezin. Er lag een zwaar gehandicapte jongen op de vloer en twee keffende hondjes (die 's avonds een truitje droegen) probeerden hun territorium te bewaken. We werden naar boven geloodst en vonden daar... Een keurig nette kamer, met balkon. Die prachtig uitkeek op een ander balkon een meter verderop. We kregen ijsthee toegestopt, zoals elke dag als we 'thuis' kwamen. 

De Cu Chi tunnels waren indrukwekkend. Twee mannen vertelden alles over de mensen van de Vietcong en hun gezinnen, die jarenlang in de tunnels leefden. Een van hen had zelfs met de Amerikanen meegevochten. Had ook duidelijk een steekje los. We leerden over lucht door een bamboestokje, alleen 's nachts buiten komen, in de rivier poepen, omdat de honden je anders ruiken, vallen zetten, wapens van de vijand hergebruiken en hoe verschrikkelijk krap de tunnels waren. Wij zijn vijftig meter door een tunnel gekropen, die speciaal voor toeristen wijder zijn gemaakt. En wij vonden het al aardig nauw.. 

Gisteren hebben we een stadswandeling gemaakt, met als einddoel het War Reminants Museum. Daar stonden in beslag genomen Amerikaanse voertuigen, er waren foto's en verhalen over misselijkmakende foltermethodes, foto's over de oorlog zelf en over de gevolgen van 'agent orange'. Berichten van alle landen die protesteerden en wilden dat de US er mee zou stoppen. Een erg eenzijdig verhaal, natuurlijk. Maar wel goed dat Vietnam hier haar verhaal kwijt kan. Heftig, hoor! Natuurlijk moesten we onze wandeling afsluiten met een ijskoffie om even bij te komen en ons voor te bereiden op de wandeling naar het guesthouse waarbij we ons door de duizenden scooters heen moesten worstelen. 
's avonds kwamen we mensen tegen die we eerder op Don Det zagen en dat moest gevierd worden met een biertje of drie. Gezellig! 

Vandaag stond in het teken van ons vertrek. Afscheid nemen van Vietnam. En van de duizenden kilometers (zeker 14.000!) reizen over land. We hebben lekker rondgeslenterd en in het park kwamen er steeds jonge Vietnamezen bij ons staan of zitten die met ons wilden kletsen. Zó leuk! 
Maar om vier uur was het toch echt tijd om de bus naar het vliegveld te pakken. We gaan zo onze bagage droppen en ons opmaken voor de vliegreis. Wat een luxe! 

Donderdag 8 november
Vliegen was dan wel luxe, maar absoluut niet minder vermoeiend. Alles ging volgens schema, wat inhield dat we van half twaalf 's avonds tot tien voor zes 's morgens op het vliegveld in Jakarta zullen verblijven, met als tijdverdrijf visa regelen (ging sneller dan ooit!) proberen te slapen op wat stoeltjes en opnieuw tassen inchecken. In Yogyakarta werden we opgehaald door de huisjongen van de homestay. Het huis is eigendom van Nicole, Marijkes leidinggevende toen ze in Utrecht werkte. Door een misverstand was de kleine kamer niet vrijgekomen, waardoor we nu in de grote kamer zitten, echt een enorme luxe voor ons! 
Natuurlijk moesten we eerst wat bijslapen, voordat we op verkenningstocht gingen. We zijn hier nu al vijf dagen en we vinden de stad steeds leuker! We doen het rustig aan, want de hitte laat niets anders toe! Behalve rondlopen, eten en lezen, zijn we naar Borobudur gegaan, de grootste Boeddhistische tempel van de wereld. We zouden eerst naar een bergtop gaan om de zon op te zien komen over de tempel. De zonsopgang was inderdaad heel mooi... Vanuit de auto. Voor niks om 3.15 opgestaan. Grrr.. Nou, niet helemaal voor niks, want het was nog redelijk rustig toen we bij de tempel kwamen en niet al te veel mensen namen ons ongevraagd op de foto. 
Gisteren heeft Chris lesgegeven in de Taaltuin, de school opgericht door Nicole. Daar gaat het vooral om de Nederlandse taal en het is dan ook een aanvullende school, naast het reguliere onderwijs. Tamara, één van de leraressen, verblijft ook in de homestay en vertelde dat ze met de kleuters over het thema 'ziek zijn' werkte en of Chris als verpleger een lesje kon komen geven. En of hij dat wilde! Hij leerde de kinderen over hartslag en over benen verbinden. 
Daarna vonden we het tijd voor ons eerste biertje hier. Hartstikke duur dat spul (€2) daar kun je hier ook makkelijk een maaltijd voor kopen! 
Vandaag was top! We zijn eerst naar het paleis van de sultan geweest. De man woont er nog steeds, met zo'n 1000 man in dienst, die allemaal in traditionele kledij rondlopen. Grappig detail, de sultan heeft in Haarlem gestudeerd. Overal kom je trouwens Nederlandse invloeden tegen. Vooral woorden als knalpot (uitlaat), reparasi en parkir (parkeerplaats) laten onze mondhoeken omhoog krullen. Maar pindakaas en hagelslag vind je hier ook overal, het wordt alleen vaak op een andere manier gebruikt dan dat wij gewend zijn. Grappig toch?
Vanmiddag hebben we een culinaire tour gedaan via de ViaVia (daar hebben we tot nu toe nog elke dag gegeten)
Alleen wij tweeën en onze twee gidsen. Achterop de motor door de stad gesjeest van de ene plek naar de andere, vol specialiteiten. Bakpia, GadoGado, Kroket (heel anders dan bij ons), allerlei gebakken specialiteiten, jackfruit met eendenei (8 uur gekookt en verbazingwekkend lekker). Alleen de gebakken koeienhuid en het warme gemberdrankje viel niet zo goed in de smaak. Verder was het genieten geblazen en hebben we veel geleerd van onze gidsen, die beide nog student waren. We sloten af met een drankje en crepes met chocola van 'hue lekker'. Bommetje vol werden we netjes thuis afgezet. Hopelijk gaan we al deze vergaarde culinaire kennis thuis ook gebruiken! 

Vrijdag 16 november
Vorige week vonden we het na nog een dagje Jogya tijd om Java te verruilen voor Bali. Maar niet voordat we één van de mooiste vulkanen van Indonesië gezien hadden; Bromo. We vertrokken zaterdagochtend om acht uur.  Terwijl het steeds later werd, werd het ook heter. Ja, hoor... De airco had het begeven. En als je de raampjes open hebt en het voelt alsof er een föhn op je gericht staat, word je niet heel blij. Maar als er dan een parade op de hoofdstraat wordt gehouden midden op de dag, tussen alle bussen en vrachtwagens,  met marcherende groepjes kids, zo'n 20 km lang... Heb je meer medelijden met hen dan met jezelf. 
Na veel zweten kwamen we om 23.00 aan in ons hotel en stonden we weer om 3.00 op, zodat we met de jeep naar het panoramapunt konden om de zon op te zien komen boven de Bromovulkaan. We waren niet de enige die op dat idee waren gekomen. Maar dat veranderde niets aan het geweldige natuurfenomeen. Daarna zijn We nog de rand van de krater opgeklommen. Stinkie, stinkie, maar de zwavelwolken maakten het wel extra mystiek. Toen maakten we ons op voor de volgende lange reis met de bus en de veerboot naar Bali. Eenmaal aan de overkant besloten we toch maar in één stuk door te reizen naar Munduk, waar Joris en Lieke zaten. En ja, we ontmoetten ze de volgende ochtend. Supergezellig! 
De eerste dag samen bestond voornamelijk uit bijkletsen en samen het eten opeten wat zij zelf tijdens een kookcursus gemaakt hadden. 
Ook zijn we een dagje op pad geweest met een gids. We reden door de uitgestrekte rijstvelden, leerden over het hindoeïsme in een tempel, zoals we die nog niet eerder hadden gezien, en sloten af in een heerlijke hotspring met natuurlijk verwarmd water. Pfff, wat vervelend allemaal. 
Van Munduk in de bergen gingen we naar de warmere strandplaats Sanur. Geen massa's toerisme, maar wel relaxed. Samen met Joris en Lieke hebben we vooral gechilled, lekker gegeten en beste van alles: gedoken! Prachtig koraal, mooie vissen/visjes en wat ook fijn was: Marijke kreeg bevestigd dat ze het nog best een beetje kon. Handig voor als we straks nog meer gaan duiken. Vandaag hebben we nog wat visa-perikelen afgehandeld (handig als je 31 dagen verblijft als je visum maar 30 dagen geldig is), op het strand gelegen en een aromatherapie massage van een uur ondergaan. Werkt rustgevend na dat gestress over die visa. 
Morgen vliegen we naar Flores en nemen we afscheid van J&L. Was wel erg gezellig dit weekje samen! 

Goed... Laten we het er maar niet over hebben dat het einde nadert. 

Dikke kus van ons!