Dag Rust, Hallo Drukte

Sin chau (jahaa, we hebben weer een nieuwe ;-))

Zondag 21 oktober
Wat onwijs leuk om zo veel enthousiaste reacties van iedereen te ontvangen. En niet alleen op waarbenjij, maar ook via whatsapp, skype en facebook! In de veronderstelling dat jullie het leuk vinden om te lezen en/of foto's te kijken, begin ik vrolijk aan een nieuw stukje. 

Het is nu al weer bijna moeilijk voor te stellen dat we een week geleden nog op een eilandje in Laos zaten. Vandaag precies een week geleden crosten we op een fietsje over de twee met elkaar verbonden eilanden. De brug die de eilanden verbindt is ooit door de  Fransen gebouwd om een stukje spoorlijn aan te leggen voor een bizar doeleinde. (meer lezen? http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2676/Cultuur/archief/article/detail/742641/2003/12/27/Bizar-monument-van-kolonialisme.dhtml)
De Fransen hadden toen vooral last van de watervallen die wij bewonderden. We hebben er ondertussen al aardig wat gezien, maar nog niet in deze vorm. Over het taluud waar vroeger de spoorlijn lag, gingen we verder over Don Khone, naar het zuidelijkste puntje. Daar in het water zwemmen de zoetwaterdolfijnen. We strikten een kereltje die ons er naar toe vaarde (tegen betaling, uiteraard) en meteen werd verteld dat we naar Cambodiaanse wateren moesten, wat ons iets extra zou kosten. De eerste spot-poging leverde niets op. En toen.... Moesten we even Cambodiaans land op. Daar hebben we een Angkorbiertje gedronken. Cambodia kunnen we ook op ons lijstje zetten ;-) Vanaf de kant zagen we in de verte beweging in het water en onze bootjongen bevestigde dat het dolfijnen waren. Poging nummer twee leverde dan ook wel aardig wat bezichtigingen op en één keer kwam er een dolfijn zo'n 15 meter bij ons vandaan aan de oppervlakte. Dat gaat zo snel, dat je ze niet helemaal ziet, maar dat kon onze pret absoluut niet drukken! 
Met nog één dag in Laos over wilden we de nóg grotere watervallen ook wel eens checken. Superindrukwekkend om te zien en daar als ukkie in de buurt te staan. Marijke voelde zich langzaamaan niet lekker worden. Chris volgde haar de volgende dag op, wat resulteerde in sprintjes naar de WC, omstebeurt. Niet heel handig als je een lange reis naar Vietnam moet gaan maken. Gelukkig hadden we een lange tussenstop van een middag en een nacht, in Pakse, waar we allebei, onder het genot van een airco en een goed bed, heeeel veel hebben geslapen.
Woensdag voelden we ons al een stuk beter en stonden we om 6.30 voor het kantoor waar we onze busticket hadden geboekt. Nietsvermoedend stonden we te wachten toen een meneer op een motor met overdekte zijspan voor onze neus stopte. 'Vietnam?' Ja, inderdaad. Behendig knoopte hij onze rugzakken achterop en vervoerde ons onder de opgaande zon naar de bus. Een bus vol locals, rijst, dozen, deuren, hardhout en weet ik wat allemaal nog meer. Gelukkig lieten ze de kippen en varkens achterwege. Wederom kwamen we probleemloos het land in en aangezien we de enige toeristen in de bus waren, ging de grensovergang erg snel. 
En toen waren we in Hué. De eerste dag sightseeing resulteerde in een boeking bij leFamily Riders, een familie die mensen van Hué naar Hoi An brengt op de motor met tussenstops die de moeite waard zijn. De rest van de dag leerden we dat Vietnamezen vol humor zitten, dat sommige aardig opdringerig zijn, dat sommige je afzetten bij het leven (lang verhaal) en dat anderen je gezellig rondrijden, dingen vertellen en met je eten, zonder dat ze iets extra's van je willen. Na één dag kwamen we al tot de conclusie dat we blij zijn dat we Vietnam niet hebben overgeslagen. Voordat we naar onze volgende stop gingen, deden we nog een dagje sightseeing op de fiets. Maar het hoogtepunt van de dag was ons gesprek met een mannetje, bij een verlaten eetstalletje, van zo'n 70 die Engels aan het leren was en zijn leerboeken vol trots aan ons liet zien.

Gisteren zijn we, samen met een Engels stel, achterop de motor naar Hoi An gereden. De eerste tussenstop was bij een lokale markt, een mooie brug en een museumpje over de traditionele rijstwinning, waar een oud vrouwtje lachwekkende toneelstukjes opvoerde. Onder het genot van een drankje, kletsten we daar met het anderen stel. Toen Chris over zijn specialisaties vertelde, reageerde Laurence meteen met: 'Oh, ik heb leukemie gehad.' 'En nu zit je hier, genietend van het reizen met een biertje in je hand om 9.00 's morgens. Proost!' was Chris zijn antwoord. Bijzonder om normaal gesproken patiënten vooral in het ziekenhuis te zien en nu met een ex-patiënt een prachtige dag te beleven. De rest van de tussenstops waren Buddha Island, Elephant spring (lekker zwemmen) een drijvend restaurant vol dronken locals ter ere van nationale vrouwendag, uitzichtpunten vanaf de berg over de witte stranden en Marble Mountain, met heilige grotten. Een geweldige, onvergetelijke dag! 
Hoi An, een stadje dat op de werelderfgoedlijst staat, is een schattig plaatsje waar het oude Franse koloniale en de Chinese invloeden op dit land gemixt worden. Verder staat deze stad bekend om zijn kleermakers. Vandaag hebben we dan ook grotendeels besteed aan modellen van jassen, jurken en pakken uitzoeken, stofjes beoordelen (geschikte stof niet in de winkel? Achterop de scooter springen en ergens anders de stof uitzoeken!) en onze maten op laten nemen. We zijn heel benieuwd naar het resultaat! 

Vrijdag 26 oktober
Wat was Hoi An leuk, zeg! Het oude centrum is klein, maar fijn. We bleven Laurence en Helen maar tegenkomen, wat resulteerde in een avondje samen biertjes drinken en waterpijp roken. Eigenlijk wilden we de volgende ochtend heel vroeg op, om de toeristenmassa bij My Son voor te zijn, maar we veranderden de plannen en gingen voor een kookcursus, waar we 'pas' om 8.00 van de partij hoefden te zijn. Ietwat brak waren we van de partij. Eerst gingen we met onze gevatte kok de markt op, waar hij ons alles leerde over lokale kruiden, groenten en vis en verwerking van rijst. We proefden, roken en voelden. Voor de cursus gingen we met de boot naar een restaurant in een ander plaatsje. Het restaurant had een enorme kruidentuin waardoor we werden rondgeleid. Daarna kon het koken beginnen. De uitleg ging snel, maar was duidelijk. We hebben zelf verse loempiaatjes, garnalenpannenkoekjes en Vietnamese aubergine gemaakt. En zelf opgegeten! Superlekker. 
Op de terugweg naar ons hotel gingen we langs Micky, onze kleermaakster, die  al heel wat af had. Na wat passen,  noteerde ze wat er nog vermaakt moest worden en maakten we een afspraak voor de volgende dag. Die avond aten we 'van de straat' maar gingen toch ook weer voor een biertje. Een erg vrij Frans gezin kwam bij ons zitten en bracht gezelligheid met zich mee. Toen we in het donker naar huis liepen, de stroom was overal uitgevallen, bleek het weer laat. We stonden dus iets later dan gedacht op om op de scooter naar My Son te rijden. My Son zijn oude Champa tempels. De gebouwen hebben de oorlog met de Amerikanen niet helemaal overleefd, maar toch waren de ruïnes en vooral de omgeving erg mooi om te zien. 
We hadden de scooters voor de hele dag gehuurd, dus we besloten er volop gebruik van te maken. We reden nog een paar keer heen en weer naar Micky's, regelden met haar dat alles wordt verscheept, en gingen voor het eerst tijdens deze reis naar het strand! Het weer was niet al te best, dus na het lekkerste gegrilde visje ooit gingen we voor een strandwandeling + pootjebaden. Dat gaf een goed gevoel! 

Woensdagochtend besloten we dat we door wilden reizen, wat zonder problemen twee uur van te voren geregeld kon worden. Dus: tas inpakken, ontbijten, afscheid nemen van Micky en weg uit Hoi An. Met een beetje pijn in ons hart.. 
We werden bruut uit ons wat-is-alles-toch-leuk-modus gerukt door de bizar slechte chauffeur van ons busje. Gelukkig kwamen we heelhuids aan in Quy Nhon; een niet-toeristische studenten- en handelsstad. Mét geweldige stranden in de buurt. Na een korte avond in de stad, zonder door iedereen te worden nageroepen, vroeg een student of het goed was dat hij een stukje met ons meeliep. Hij studeerde Chinees en Engels en wilde graag wat Engels in de praktijk oefenen. Hij liet ons de campus zien, vertelde over het één en ander, maar had vooral heel veel vragen. Dat was leuk! 
Gisteren wilden we naar één van die geweldige stranden, 17 km verderop. Dus, hoppa, maar weer een scooter gepakt (Chris bij Marijke achterop) en een klein half uurtje later kwamen we op een verlaten strand, tussen twee kliffen, uit. Er was nog een restaurantje bij dat af en toe werd bezocht, maar wij waren letterlijk de enige op het strand. Lezen, heerlijke seafood eten en af en toe een duik nemen, wat vervelend, toch. 

Af en toe staan we onszelf dan ook toe om heel erg lui te zijn. Het lijkt net een echte vakantie ;-) Vandaag zitten we aan ons boek gekluisterd, maar Chris heeft zich even losgerukt om ontbijt op bed te ritselen en Marijke om een verhaaltje te typen. Tja... Moet soms ook gebeuren. Heerlijk hoe we soms bijna alleen maar met de primaire levensbehoeften in de weer kunnen zijn. Wij gaan nog even door met genieten...

Dinsdag 30 oktober
De laatste dag in Quy Nhon was een regenachtige.. Toch stapten we op de fiets om het stadje rond te fietsen, maar eigenlijk ging het niet van harte. Tussen het gemopper over en weer door, zagen we mooie Cham-torens, liet Chris zich een kapsel aanmeten en bezochten we de haven. Die avond vertrok onze sleeperbus en daar zaten we een beetje tegen aan te hikken, totdat we rond negen uur netjes werden opgepikt bij het hotel. Terwijl wij licht sliepen, werden we naar Dalat gereden. 'Stad der liefde' of 'stad der bloemen', zoals de locals het hier liefkozend noemen. De lonely planet doet er nog een schepje bovenop met de omschrijving: 'de plek van de eeuwige lente'. We zitten hier op 1500 meter hoogte, wat een prettig klimaat oplevert. We zweten ineens niet meer bij elke stap die we zetten. Dat klimaat zorgt er voor dat ze hier het hele jaar door van alles verbouwen. Van bloemen tot koffie, van bananen tot bloemkool, je kunt het zo gek niet bedenken! De Franse missionarissen kwamen hier vroeger dan ook graag, omdat het ze zo aan de Franse alpen deed denken.
Onze eerste dag in Dalat brachten we wandelend door. Bij het oude station kwamen we een Nederlands stel tegen, Michiel uit Dinxperlo en Marloes uit Hengelo. (We gooien er even een cliché tegenaan: wat is de wereld toch klein!)
We kletsten wat, omdat het flink regende buiten. Toen het droog was gingen zij verder met de scooter, wij wilden graag met de oude trein rijden, maar hij reed niet, want daar waren minimaal tien mensen voor nodig en wij waren blijkbaar de enige twee gekken die dit wilden. 
Goed, dan maar verder.. We kwamen bij de lekker kitscherige bloementuin uit, vol met bloemen waar deze regio om bekend staat. Na weer een stortbui, besloten we maar terug te gaan. Vlakbij ons hotel zagen we Michiel en Marloes weer, die bij een stel 'easyriders' zaten. Ze hadden een motortour voor de volgende dag bij ze geboekt. We werden ook uitgenodigd en kregen bier en eten toegestopt. En voor we het wisten, zaten wij de volgende ochtend ineens óók weer achterop de motor. We zagen de prachtige valleien met alle tuinbouw, de koffieplantages, een tempel met een enorme lachende buddha, een grote waterval, een zijdefabriek en een rijstwijnbrouwerij.  Bij de koffieplantage hadden ze ook 'weaselcoffee'. Koffie die ontstaan is doordat wezels de koffiebesjes eten, de bonen er uit poepen, dat wordt schoongemaakt en wordt gebrand. We dachten dat we deze koffie op Bali konden vinden (geleerd tijdens de film 'the Bucket List', niet gezien? Moet je echt kijken!), maar hier hadden ze het dus ook. Uiteraard hebben we het geproefd, maar heul erg bijzonder vonden we het niet. 
De waterval was geweldig! Het was flink klimmen en klauteren geblazen, maar het was het waard. Helemaal toen we tussen een paar rotsen naast de waterval het krachtige opspattende water trotseerden. We werden kletsnat en Marijke ging er nog even elegant onderuit, maar het was supergaaf. En we kwamen Carli daar tegen! (zie einde reisverslag 'Van de ene metropool naar de andere) we hadden in China expres onze adresgegevens niet uitgewisseld, omdat we zeiden: "we gaan elkaar nog tegenkomen"! Toen we allemaal in een onmogelijke houding stonden of zaten, zei Chris ineens: Hé... Is dat niet.... CARLI!" we hadden alle vorige keren een geweldige klik met elkaar, dus dit was echt supertof! 
Bij de zijdefabriek zagen we het proces van zijderupseitjes, tot aan de gekleurde lappen stof. De fabriek zag er uit alsof we terug waren in de tijd van de industrialisatie en de mensen die er werkten, hadden geen makkelijk, maar wel een geestdodend baantje. 
's Avonds aten we met Carli en wat anderen en toen maakten we ons op voor een geweldig avondje uit met Carli, Francien, Marloes, Michiel en twee van onze easyriders. We gingen naar de karaokebar!! Bier, wijn (ook uit Dalat zelf), vol passie valszingende Vietnamezen en gezellige mensen gaat heel goed samen. Enneh.. Zelf zongen we ook niet al te zuiver. Dat hoort natuurlijk gewoon niet. Gelukkig hadden we onze privéruimte. En dat was maar goed ook. Vol van de avond moesten we onze receptionist wekken, want het hotel zat al op slot... Hadden we het zo laat gemaakt? Ja, wel twaalf uur. Pffff...
Vandaag stond eten en de verslavende Vietnamese koffie centraal. Tussendoor bezochten we het te gekke Crazyhouse, ontworpen door een vrouw uit dit land. Het is erg controversieel, maar het mag blijven staan, omdat haar vader vriendjes was met Ho Chi Minh, de grondlegger van het Vietnameze communisme.

Morgen op naar Ho Chi Minh City. Of gewoon nog Saigon voor de zuiderlingen. Lang verhaal, maar het heeft veel te maken met de laatste oorlog. En dat zit volgens ons nog diepgeworteld...