Een goed begin....

Priewjet! 

Gisteren had ik al weer een heel verslag geschreven dat verloren is gegaan. Het begint al goed, Aruba-tijden herleven. 
Maar hier begin ik, fris en fruitig, gewoon aan een nieuw verslag, want na één nachtje Sint Petersburg heb ik weer zin om jullie met een verslagje te vervelen/verblijden (doorhalen wat niet van toepassing is) over ons avontuur dat niet gisteren, maar eigenlijk maandag al begon. Met een dansje, want Chris moest 'begin de dag met een dansje' zingen voor Giel op 3fm, waarbij Chris' gezang bij veel mensen op de lachspieren werkte. 
Nog maar net bekomen van de schrik werden we gebeld door TV Oost, die getipt waren door Gerrit over onze geldinzamelingsactie. Of ze even langs mochten komen voor een radio- en TV-verslagje. Natuurlijk mochten ze dat, waardoor de spanningen voor de reis weer even plaatsmaakten voor de zenuwen over de opnames. Uiteindelijk bleek de verslaggever erg relaxt en wist twee leuke verslagen te monteren. Ook vroeg hij ons nog te contacten als we het geld zouden gaan aanbieden bij het glazen huis. Leuk!

's Avonds aten we met Chris' familie en Marijkes ouders bij Hester die weer een culinair hoogstandje had geleverd en ons zo een gezellige laatste avond in Nederland bezorgde. 
De volgende nacht sloot niemand van ons (= Ineke, Betty, Frank, Chris en Marijke) de ogen heel erg lang. Iedereen zat even in zijn eigen wereld van gedachtengangen en zenuwen. Ach, we moesten toch vroeg uit de veren, want om zes uur stonden Martijn, Hester en Tim al voor de deur om ons naar het vliegveld te brengen, waar we samen ontbeten, na het inchecken. Het afscheid kwam in zich, waarbij Tim het onverwachts toch nog een beetje emotioneel maakte door kortstondig in huilen uit te barsten. Schatje, toch... Het vliegen ging perfect, de tocht langs de strenge douane ook en de bus naar de metro sloot soepeltjes aan. Incheckkaartjes voor de metro werden gekocht en we checkten na elkaar in. Maar Chris probeerde links in te checken en door het rechterpoortje te gaan wat keer op keer voor een oorverdovend alarm zorgde. De man achter het loket dat hierbij ogenschijnlijk in actie zou moeten treden, verroerde geen vin. Pas na een vraag van Chris bleek hij toch in leven te zijn en zei niet al te vriendelijk volgens Chris dat hij tien minuten moest wachten. Onze eerste confrontatie met een Rus was geen goede... Maar het bood ons wel meteen gelegenheid om de Russen te observeren. Getekende sombere hoofden,  bloedmooie vrouwen op onmogelijke hakken, weinig kinderen, weinig tot geen andere nationaliteiten. Na tien minuten schaamteloos rondkijken was het tijd om verder te gaan, toen Chris wel door het poortje kon. De roltrap deed er minutenlang over om ons heel ver de diepte in te brengen. De metro bracht ons zonder problemen naar onze bestemming, waarvandaan we het laatste stukje liepen naar ons hotel. Na wat zoeken en puzzelen belden we aan waar ons hotel zou moeten zijn en kwamen we terecht in een hal waar meteen een penetrante geur onze neuzen indrong en waar niemand dood gevonden zou willen worden. Het schrikeffect werd versterkt door onze vermoeidheid en door onze lieve, geen-woord-engels-sprekende receptioniste. Na handen en voeten werk en met behulp van de vertaalapp op de iPad werden we het eens over de betalingen en over dat onze moeders hier niet willen verblijven als wij weg zijn. Ondertussen hebben we een ander geschikt hotel voor ze gevonden. En op zich zijn de bedden lekker, de douche is fijn en er is gratis thee. Wat wil je nog meer? 

Vandaag hebben we al veel gezien van het mooie (maar regenachtige) Sint Petersburg, waarbij het letterlijke hoogtepunt rondom het dak van een kathedraal was. Ook het restaurant waar we aten, was geweldig. Goed Russisch eten, mooie oudroze tafelkleedjes en James Last op de achtergrond. Oh, en gelukkig hebben ze hier goede koffie! Morgen gaan we naar de Hermitage. We hopen op droog weer! 

Wat? Heb ik te uitgebreid geschreven over twee daagjes? Volgende keer probeer ik het korter te houden....

Doeg!