6000 kilometer verderop..

Hooooi! 

10 augustus
We schrijven dit vanuit de trein, waarschijnlijk wordt er later nog wel een verhaal aan vastgeplakt, want we hebben hier geen wi-fi en dit is het eerste uur in de trein van de 87 uur en 14 minuten. Hopelijk zullen we dus nog wel wat meemaken, en anders  vermaken we ons vast met spelletjes, lezen en proberen te communiceren met onze Russische medepassagier, zoals Chris nu doet met behulp van zijn 'hoe & wat Russisch'. 

Maar laten we beginnen waar we gebleven zijn. Na gezongen te hebben voor papa's 60e verjaardag, zijn we op pad gegaan naar de Hermitage. Paps had het snel gezien daar vanwege de warmte en de drukte. Wij bleven doorlopen om  van het mooie winterpaleis en zijn aanwezige kunstwerken te genieten, maar op een gegeven moment werkten onze voeten niet meer mee, hadden we té veel kunstwerken mogen aanschouwen en konden we geen stokje van alle gidsen en massaal volgende groepen meer zien. Eenmaal buiten snoven we de frisse lucht op en genoten we van het wijdse uitzicht op het plein. Na een tukje waren we weer opgeladen en konden we met een mooi uitzicht over de stad vrij culinair eten. Chris en ik zeiden al: 'extra hard genieten, want waarschijnlijk krijgen we voorlopig niet meer zo'n maaltijd voorgeschoteld. Na het eten wandelde we voor het laatst door St. Petersburg om de stad ook een keer in het donker mee te maken. 

De volgende dag was de dag van het afscheid. We gingen eerst met de mama's naar hun nieuwe decadente hotel en daarna naar het station waarvandaan we vertrokken naar Moskou. Daar aangekomen, meteen naar het hostel de '3 penguins.' geen idee wat we daar moesten verwachten. Weer even flink gezocht, maar dankzij de hier wat toegankelijkere mensen vonden we het. Blijkbaar doen ze hier niet aan uithangbordjes, want op een miniscuul bordje bij de deurbel na, kon je aan niks merken dat hier een hostel zat. Binnen bleken de meisjes die er werkte prima Engels te spreken, moesten we onze schoenen uit, 'net als thuis' en kreeg ik spontaan een hippiegevoel. Heerlijk. Snel de stad in om nog net in het donker van het rode plein te kunnen genieten. Hoewel... Enorme stellages verpestte ons uitzicht wel een beetje. Waarvoor? Geen idee. Dat weerhield ons er niet van om steeds met open mond rond te kijken en foto's te nemen. Oók voor de opdrachten. Midden op het rode plein liggen was best beschamend, maar stiekem heel leuk om te doen. 

En toen.. Slapen, boodschappen doen om de lange treinreis te overleven, ontbijten, op tijd naar het station voor onze stresskip van Dijk en instappen maar! 

En dan ben ik weer bij het begin. Als we het goed hebben begrepen van de Rus in onze coupé die voor zijn werk steeds vier uur heen en weer rijdt hebben we straks op het tussenstation wifi. Áls dat zo is, plaats ik dit stukje wel. Voor mij een vraag voor jullie een weet.

12 augustus
Ondertussen is het voor mij ook een weet. Het is niet gelukt. We zijn nu weer twee dagen verder. Met lezen, spelletjes, puzzelboekjes (ook die van de collega's) uit het raam staren, proberen te praten met de steeds wisselende coupégenoten (we hebben er al vijf gehad en sommigen spreken hooguit twee woorden met ons), slapen, eten en kletsen met elkaar doden we de tijd. Af en toe kunnen we naar buiten om de benen te strekken en heerlijke frisse lucht te happen en spulletjes te kopen van de lokale bewoners. Douchen kan niet. Ik heb dan ook het idee dat het hier met het uur muffer gaat ruiken. Maar het is nog steeds leuk. Gisteren werd Chris het even zat, omdat er hier geen 'momentje voor jezelf' in zit, maar net na het wakker worden zei hij dat hij er wel wat voor voelde om van deze coupé zijn huis te maken. Ja, op zich voelen we ons best thuis hier. 
Niet geheel onverwachts vermaken we ons ook goed met de foto-opdrachten. Chris heeft er echt een missie van gemaakt om vrienden te worden met onze niet onaardige provodnik (soort van treinstewardess) zodat hij gezellig met haar op de foto kon. Ja, Mariël, het is gelukt. En ook andere onmogelijke opdrachten lijken toch te gaan lukken, omdat we met wat Russische en Poolse meisjes contact hebben gemaakt en zij bereid zijn om ons te helpen. Zij zitten derde klas, waarbij onze coupé wel een vijfsterren hotel lijkt.

De dagen duren niet zo lang, aangezien we steeds één of twee tijdszones doorkruizen die de dag weer een uurtje of twee sneller laten gaan. Nog twee nachtjes, en dan stappen we in Irkutsk uit. Ik denk dat we dan pas het stukje kunnen plaatsen. Jammer, want ik zou dit nu graag allemaal al met jullie willen delen. 

15 augustus
Ondertussen is het alweer woensdag 15 augustus en zijn we vandaag aangekomen in Irkutsk. We hadden van tevoren transfer naar Listvyanka geregeld, ook omdat we de 18e om vijf uur 's morgens de trein moeten hebben en we er weinig vertrouwen in hadden dat er om twee uur 's nachts OV zou rijden. De man stond ons al bij de coupé buiten op te wachten met een bordje 'de Bruin'. Hier namen we afscheid van Julia, onze nieuw verworven 'vriendin'. De schat. Eenmaal in Listvyanka blijkt ons hostel een houten paleisje, vooral door de douche waar we meteen onder zijn gaan staan (om de beurt, natuurlijk) en de banja die ik morgen op mijn verjaardag mag ervaren. Zo'n Russische sauna, waar je met takken wordt geslagen. Schijnt fijn te zijn. Ben benieuwd! 
Het plaatsje zelf is niet de allermooiste, langs de weg zijn veel lelijke huisjes gebouwd van hout, met helblauwe nepdakpannen enzo. Vanmiddag zijn we met de boot het Baikalmeer op geweest, het zoetwatermeer met de meeste inhoud ter wereld. Het is minstens 1,6 km diep, maar ze weten nog niet precies hoe diep het is, omdat dat gewoonweg niet gemeten kan worden. Morgen gaan we wandelen. Bij de tourist information zeiden ze dat er wel een wandelpad was, maar geen bewegwijzering, aangezien het toch het enige pad is dat er loopt. 

16 augustus
Ik ben jarig! Afgelopen nacht begon mijn verjaardag wat stroef, aangezien er een man op onze slaapzaal licht die snurkt zoals ik nog. Nooit heb gehoord. Zelfs mijn oordopjes waren er niet tegen bestand. Ook bleek het buiten erg hard te regenen, iets wat onze wandelplannen nog best wel eens zou kunnen verstoren. Maar we besloten toch te gaan. Er bleek niet maar één wandelpad te zijn, maar we hebben een geweldige wandeling gemaakt die grotendeels langs de kliffen van het Baikalmeer liep. We hoopten weer vlakbij ons hostel uit te komen, maar ver voorbij de helft kwamen we een gezin tegen die op weg was naar Listvyanka en ons vertelde dat we naar een plaatsje op weg waren die alleen bereikbaar is via dat wandelpad of de boot. De laatse boot zou om zes uur gaan. We hadden volgens hem nog drie uur te gaan en het was drie uur op dat moment. Doorstappen dus! En steeds maar hopen dat we goed liepen. En ons vermannen bij de te smalle paadjes die veel te dicht bij de klif zaten. Okee, vooral ik vond het erg eng. Na een zeven uur durende wandeling ( we hadden gerekend op hooguit vijf) kwamen we lichtelijk gebroken aan bij de boot. Op tijd! Na de boottocht een snelle maaltijd in elkaar geflanst, met gerookte Baikal Omoel (of zoiets... Een vis die alleen in het meer hier voorkomt) en daarna dus de banja in. Overheerlijk. Zelfs papa vond t lekker. Ik heb ook nog kadootjes gekregen, van paps en mams, van Chris en van Syl en Peet. Meisjes: ik heb nu al zin om te tapassen. Mmmmm! En mama, Syl, Hester, Peet, Henrike, Fran, Sander en Joris: jullie berichtjes zijn goed aangekomen. Thanx! Martijn, ik zag dat je nog had geprobeerd te bellen. Helaas niet gelukt. Het was bij ons ook al twaalf uur. 

Onze excuses als we in de herhaling zijn gevallen in dit stukje, maar het is nogal hap-snap tot stand gekomen...

Daswiedanieja!