Van de ene metropool naar de andere

Vrijdag 7 augustus
Vandaag zijn we al weer een maand onderweg. Het lijkt al veel langer geleden dat we in st. Petersburg waren en aan de andere kant vliegt de tijd ook weer voorbij. Ach, die clichés...
We zijn nu in Xi'an. Onze laatste dag Beijing bestond uit papa uitzwaaien (stiekem toch nog wel een beetje moeilijk) en rondstruinen door de door ons zo geliefde parken. We raakten aan de praat met verschillende Chinezen, deden een tukje op één van de vele bankjes en kregen uiteraard weer veel bekijks. We voelen ons af en toe net aapjes. 
's avonds gingen we naar het drukke station om maar weer eens op de trein te stappen. We zaten in de coupé met twee Chinese mannen waarmee we vooral via de hoe & wat Chinees mee communiceerden (nog bedankt Astrid ;-)). We kregen zelfs nog een mini-cursus Chinees. Tot vijf tellen gaat nu vloeiend.
Xi'an central station was minstens net zo druk als in Beijing. Na afgezet te zijn door een plaatselijk restaurant vonden we de bus die we wilden hebben en moeiteloos vonden we het hostel dat we voor ogen hadden. Het is een hostel dat niet al te duur is, maar er wel gelikt uitziet en enorm groot is. 
Ook Xi'an heeft veel last van smog, maar tot nu toe vinden we het leuk hier, wat uiteraard ook te danken is aan onze voorliefde voor het voedsel dat ze hier in de straten weer aanbieden. Anders dan in Beijing, want hier vind je het lekkere eten vooral in het moslimkwartier, wat duidelijk Arabische invloeden kent. Het eten met stokjes gaat ons goed af. 

Vandaag zijn we naar het terracottaleger geweest, de rede waarvoor we naat Xi'an gingen. Hierin zijn we zeker niet de enige ;-) De prijs van een paar  jaar geleden was flink gestegen, maar Chris speelde even studentje met zijn verlopen pas, wat de helft scheelde. We waren er vroeg dus in het begin hadden we de ruimte. Het verhaal achter het leger werd duidelijk in de film die we vooraf bekeken. Dat verhaal maakte de bizarre geschiedenis bekend. De grondlegger van China en vele andere belangrijke ontwikkelingen, een narcistisch maar slim mannetje, dacht dat hij in het hiernamaals in de onderwereld verder zou gaan met regeren, samen met zijn kunstmatige leger dat uit ik weet niet hoeveel krijgers bestond die door slaven werden gemaakt en ver onder de grond werden gestopt. Hier werd ruim veertig jaar over gedaan. Wauw!

Maandag 10 augustus
Daar liggen we dan, in ons stapelbed, we delen de kamer met twee meiden uit Oostenrijk die vanmorgen al vroeg vertrokken zijn, dus toch nog een beetje privacy. We zijn lekker aan het luieren na twee dagen flinke inspanning. Zaterdag zijn we vertrokken naar Hua Shan, één van de belangrijkste taoïstische bergen in China, die zich heeft ontwikkeld als een toeristische trekpleister. We vertrokken in de regen en kwamen in de regen aan. In de bus naar 'mount Hua' toe bleek al dat de meeste mensen met de kabelbaan omhoog gingen, maar wij besloten na een goede maaltijd te voet te gaan. We volgden een flinke waterstroom naar boven, richting de wolken. Na 4 km maakte het steeds steiler wordende pad plaats voor uitgehakt trappetjes. Onderweg kwamen we lang niet zoveel Chinezen tegen als we verwacht hadden. Na vier uur klimmen waren we boven de wolken en naderden we de noordpiek. Toen we bedrijvigheid hoorde wisten we dat we er waren: de plek waar de kabelbaan naartoe leidt. Het was ondertussen half zes en we besloten hier te blijven overnachten in een basale slaapzaal. (waar een deken op een houten plank dienst moet doen als matras) We hebben nog wat rondgelopen om van het uitzicht op de steile rotsen boven de wolken te genieten. We stonden om vijf uur op om de sterrenhemel te zien veranderen in een zonsopgang. De bedoeling was om dat op de Oostpiek te doen, maar dat hebben we niet gered. Toch hebben we de zon heel mooi boven de bergen uit zien komen. En na zonsopgang kwamen er hordes Chinezen naar beneden die ergens op de berg de nacht door hebben gebracht om met zijn allen de zonsopgang vanaf een piek te bekijken.  Wij hadden dit momentje mooi voor onszelf, zij niet. Rond zeven uur kwamen we aan op de Oostpiek (2095 meter). We waren trots op onszelf. Ondanks dat we omringd werden door mensen die dit op hun slippers, waterschoenen en plateauzolen doen. We troostten onszelf door te zeggen dat zij vanaf de Noordpiek zijn begonnen met klimmen. Op diezelfde Noordpiek aangekomen, vonden we dat we wel met de door Oostenrijkers gebouwde kabelbaan terug mochten. Vooral omdat Chris' knie begon te zeuren. Het weer was nu veel beter en hordes toeristen werden aangevoerd. We gingen precies op tijd weg.

Woensdag 12 september
Daar zitten we dan, met een biertje te luisteren naar onze gesprekspartners, één Fransman en één Amerikaan die nu op de ukelele en de gitaar aan het spelen zijn in de tuin bij Sim's cozy hostel. We hebben vanavond al 'hotpot' gegeten en het hostel voelt na één middag al als thuis. We zijn in Chengdu. 
De laatste twee dagen in Xi'an bestonden uit relaxen, uitslapen, lezen en tot aan vervelens toe uitzoeken waar we na Chengdu heengaan. Natuurlijk is dat helemaal niet vervelend, maar als je zo veel keuze hebt, is het wel erg moeilijk. We hebben nu besloten dat we naar Dali gaan via Kunming. Gisteren was het onverwacht droog en hebben we lekker door de mooie plekjes van Xi'an gestruind, over de stadsmuur en bij de Big Goose Pagoda. En de naastliggende parken, waar veel Chinezen hun lichamelijke beweging in de praktijk brengen, zoals tai chi en tafeltennis. Toen we wat tafeltennissers op de foto namen, moest Chris zelfs even meedoen! Wel jammer dat hij van de oudjes verloor... 's Avonds was het weer tijd om op de trein te stappen. Hardsleeper dit keer. Drie bedden boven elkaar en wij hadden de bovenste. Weinig ruimte, maar zeker niet ongezellig!

Vrijdag 14 september
De afgelopen twee dagen waren weer vol nieuwe ervaringen. We hebben de panda's in het breeding centre gisterochtend verblijd met een bezoekje. Hier leven zo'n vijftig panda's die zich kunstmatig of op de moeizame natuurlijke manier voortplanten. De dag er voor was er nog een tweelingpanda geboren. Helemaal roze en superschattig. Panda's zijn over het algemeen ontzettend lui en dat maakt hun aaibaarheidsgehalte nog hoger. Het proberen te fokken van de uitstervende diersoort met een erg lange geschiedenis is erg moeilijk en is pas in 1990 voor het eerst succesvol volbracht. 
's Middags gingen we richting 'people's parc'. Een (ja ja!) GRATIS park. We kwamen hier voor onze rust, maar kwamen bedrogen uit. Er vonden allerlei optredens alla Gert en Hermien en ander soort verkleedfeestjes. Dit gebeurde allemaal pal naast elkaar en ze deden overduidelijk een wedstrijdje wie het meeste lawaai kon maken. Zeer vermakelijk om te zien, ook hoe de toeschouwers er op reageren. Na wat rondstrumpelen vonden we een goed plekje in een theetuin, waar we thee met bloemetjes dronken en gebruik maakten van een behandeling waarbij de oorsmeer die we anderhalve maand hadden opgespaard vakkundig werd verwijderd. En natuurlijk blijven we onze ogen uitkijken wat betreft de ietwat gekke, maar vreselijk vindingrijke Chinezen. En andersom is het net zo. Elke dag zijn we regelmatig onderdeel van een lachsalvo aan hun kant. 
Vandaag zijn we naar de theemarkt gegaan. We werden als koning en koningin behandeld en mochten thee proeven op een traditionele manier. Geen toeristische attractie, maar wel een erg leuke ervaring. 
Voor het eten hadden we afgesproken met Carly, een Engels meisje die we twee keer eerder in de trein hadden ontmoet. Uiteindelijk aten we met zijn zessen. Weer gingen we voor de hotpot. Een biertje daarna en het feestje was compleet. Morgen is het weer tijd om verder te gaan. Daaaaag Chengdu! 

P.S. Het doet ons veel pijn dat we voor het het eerst sinds jaren kersmis/dorpsfeest missen. Veel plezier aan allen die wél gaan.