Mongolië, in één woord geweldig!

19 augustus
Vandaag zijn we aangekomen in Ulaan Bator, we zijn in Mongolië! Dat ging vanaf Listvyanka niet helemaal zonder slag of stoot. Het voorslapen wilde niet lukken, om twee uur 's nachts werden we door een vermoedelijk dronken chauffeur opgehaald om naar Irkutsk gebracht te worden, het was verrekte koud buiten en in de trein bleek ook iedereen te kleumen. Bovendien bleek deze Chinese trein vies. De ramen, het toilet, de bankjes, de lakens. Na de nette Russische trein, moesten we de Russen toch nageven een stuk zuiniger met hun spullen te zijn. We waren door slaaptekort flink op elkaar aan het kibbelen en aan het zeuren over 'al' deze teleurstellingen. De enige goede beslissing was om te gaan slapen. We wilden wel bij zonsopgang wakker worden om volgens velen één van de mooiste stukken van de express te zien: het stuk langs het meer. Toen we wakker werden was het aan het regenen. We hebben ons omgedraaid en zijn verder gaan slapen, iets wat de wereld weer een heel stuk rooskleuriger te maakte.  Dag werd steeds leuker en het uitzicht steeds mooier.  Tijdens het hartenjagen kwamen er steeds meer bochten en deden we een wedstrijdje wie de mooiste foto's van de trein uit het raam kon maken. Papa won. Een Russisch-Mongools jongetje Walentino was ons steeds aan het uitdagen met een laserlampje. Chris had hem al een paar keer gekieteld toen hij en zijn broertje in de deuropening een liedje kwamen zingen. Door de gebaren die ze maakten werd het duidelijk dat ze Chris voor Pinokkio aanzagen. Daar moesten we natuurlijk even hard om lachen. 
Bij de grens tussen Rusland en Mongolië hadden we in totaal ruim vijf uur oponthoud. Twee keer uitgebreide paspoortcontrole (we waren ze ook twee keer een paar uur kwijt) controle in de coupé, in Rusland zelfs met drugshonden, een papierwinkel en twee keer wachten, wachten, wachten. Toch lijkt 26 uur reizen in de trein ineens niks meer na een keer vier dagen in de trein te hebben gezeten. 

Nu zijn we dus in het dunst bevolkte land ter wereld. Dat zou je niet zeggen als je in deze toch best moderne stad rondloopt. Het is moeilijk voor te stellen dat de hip geklede meisjes hier voorouders hebben die nog niet eens zo heel lang geleden waarschijnlijk nog nomaden waren. 
Onze eerste missie was om een tour te boeken door het land. Dat leek eerst op een teleurstelling uit te lopen, omdat er te weinig busjes beschikbaar waren en veel (onverharde) wegen niet te berijden zijn door het slechte weer. Er is in tijden niet zo veel regen gevallen als in dit jaar. Nu hebben we voor de komende twee dagen een tripje over verharde weg naar Terelj National Parc geboekt en daarna gaan we naar de Gobi woestijn in zes dagen. We moeten flexibel zijn wat betreft de doorgaande roosters per trip, want er zullen dingen anders gaan lopen door de omstandigheden. 

21 augustus
We zijn vandaag teruggekomen van Terelj. We verbleven bij een familie die eigen koeien en paarden hebben die los rondliepen, maar die wel een flatscreen aan de muur in hun hutje hadden hangen, waar racespelletjes op de computer op gespeeld werden. Wij sliepen in een ger, wat ontzettend koud was, aangezien het vannacht licht vroor, gelukkig konden we een fikkie stoken in de kachel wat het iets aangenamer maakte. Wij hebben een klein stukje van het 80.000 ha grote park gezien door te wandelen, flink te klimmen en klauteren, en paard te rijden. Het paardrijden en het eten deden we samen met twee Duitse en drie Franse jongens en een verlegen jongen uit Hong Kong. Erg gezellig, maar ook vrij, niet zoals de slaafse groepjes met helmpje die we twee keer hebben zien paardrijden. Het park is prachtig, met robuuste rotsblokken in honderd verschillende vormen en veel bloemetjes, waaronder Edelweiss. 
De terugweg naar Ulaan Bator was even teleurstellend als de heenweg. Verschrikkelijk verkeer (ze maken hier van een eenbaansweg gerust een vierbaans en dan schiet het nog niet op) veel lelijke gebouwen naast hypermoderne hotels en ontzettend veel afval. De hosteleigenaresse vertelde dat veel verschillende landen al hebben geprobeerd te helpen bij dit probleem, maar zolang er niks gebeurd in de gedachtengang van de Mongolen, zal er ook niets veranderen. Heel erg jammer. 

28 augustus
Na een week lang door voornamelijk het zuiden van Mongolië te zijn gecrost, samen met Vera en Tomas uit Tjechië, zijn we weer terug in Ulaan Bator. Het was een prachtige, maar best vermoeiende week. We hebben veel in de auto gezeten en asfalt is hier zeldzaam. Urenlang offroad rijden is best intensief. En dan hoefden we het nog niet eens zelf te doen, want we hadden een geweldige chauffeur, die eveneens een goede automonteur is en op deze wegen is dat ook wel nodig ook, want elke avond was hij trouw aan het sleutelen én aan het poetsen. We reden in een UAZ busje, een Russisch merk, dat onze nieuwe liefde is.  Ook hadden we een superlieve kok mee, Djarah, een Mongools meisje met een lach waar iedereen verliefd op zou worden. Elke middag en avond maakte ze een lekkere warme maaltijd voor ons klaar. 's Middags deed ze dat meestal vanuit de kofferbak van het busje. Elke avond sliepen we in een ger, soms in een dorpje, soms op de steppe. In de dorpjes werd het slapen ons moeilijk gemaakt, door de massa's blaffende en huilende honden die begonnen zodra het donker was. 
Het was zeker ook een week van hoogtepunten. De prachtige wijdse steppe, zandkloven, zandduinen, watervallen, bergen, allerlei natuurverschijnselen hebben we gezien. Elke dag hebben we verschillende uitzichten aanschouwd, vanuit de bus of vanuit onze ger. Deze uitzichten werden gevuld met yaks, kamelen, paarden, geiten, koeien, schapen, roofvogels en marmotten. De verhoudingen van Mongolen op paarden is 1 op 13, dus je kunt je voorstellen hoe vaak we langs loslopende paarden hebben gereden en gelopen, een erg mooi gezicht. 
Ook de zonsondergangen en de sterrenhemel waren adembenemend, want we hebben alle dagen mooi weer gehad. Bofkonten die we zijn. 
Natuurlijk hadden we ook last van lichamelijke ongemakken. 'Mietjes zijn we' aldus Chris. Papa en Chris hadden last van decubitus, na een paard- en kameelrijsessie. Marijke werd op de één na laatste dag ziek, de details besparen we jullie maar. Maar alles rondom onze kleine reis, tijdens deze grote reis maakte die kleine ongemakken allemaal goed.

De foto-opdrachten brachten weer een extra dimensie aan deze trip. Een yak melken, een roofvogel op de arm houden en traditionele kleding aantrekken, van alles kregen we weer voor elkaar. Superleuk en natuurlijk levert het ook mooie plaatjes op. We mochten de yakmelk alleen niet drinken. Im plaats daarvan hebben we wel afgrijselijke paardenmelk gedronken, dat smaakt zoals een paard ruikt en onwijs zuur is.
Over afgrijselijk gesproken; we hebben ons polaroid printertje verschillende keren gebruikt deze week. Elke keer als we een foto aanboden werden we uitgenodigd in de ger van de mensen. Daar kregen we vaak kaas aangeboden, wat je natuurlijk niet kunt weigeren. Het was zo zuur en zo vies dat we het allebei een keer hebben weggemoffeld. Blech! Maar de fotootjes waren een groot succes :-)

Eenmaal terug in Ulaan Bator was de 'traffic jam' weer een hekelpuntje. Bobbi, de eigenaresse van het guesthouse, vertelde ons dat als je een nummerbord hebt die eindigt op 1 dat je dan op maandag niet door de stad mag rijden, bij 2 niet op dinsdag, enz. Een originele oplossing voor een probleem dat op deze manier duidelijk niet opgelost wordt. 

Al met al was de tijd in Mongolië geweldig. En we hebben nog een dag te gaan! We zullen niet heel veel ondernemen, want de smog in de stad maakt het niet heel aantrekkelijk om hier rond te lopen. Toch hebben we een paar voornemens, zoals het museum over de geschiedenis van Mongolië bezoeken. We zijn nu toch wel erg benieuwd naar de geschiedenis van dit prachtige land dat zich te snel probeert te ontwikkelen!